Start

Niedzielne Msze Święte:

W Zgorzelcu Msze św. o godzinie 8³⁰,12⁰⁰ i 18⁰⁰. W Tylicach o godz. 10³⁰.

Msze św. w tygodniu tradycyjnie o godz. 18⁰⁰

Na modlitwę i katechezę przygotujmy stół i wieńcem adwentowym, figurkę lub obrazek Niepokalanej i Biblię. Katechezie przewodniczy ojciec, lub matka. Spotkanie niech odbędzie się w atmosferze radości i świętowania

IV Niedziela Adwentu - MIŁOŚĆ

W ostatnią niedzielę Adwentu zapalamy wszystkie świece na wieńcu adwentowym. Pan jest blisko, z miłością modlitwą wyjdźmy Mu na spotkanie. Niedziela dzisiejsza w liturgii Kościoła ma charakter wyjątkowo maryjny. Obok wieńca możemy umieścić figurkę lub wizerunek Niepokalanej. Spotkanie rozpoczynamy od śpiewu

Rozpoczynamy pieśnią: Archanioł Boży Gabriel…

Katechezę rozpoczynamy modlitwą improwizowaną lub też możemy posłużyć się niniejszym tekstem modlitwy adwentowej.

P. Módlmy się. (chwila ciszy)

P. Boże, przez narodzenie Twojego Syna z Najświętszej Dziewicy Maryi zajaśniała przed całym światem Twoja potęga, spraw, abyśmy zachowali nienaruszoną wiarę w tajemnicę Wcielenia i sławili ją z pełnym miłości oddaniem. Przez Chrystusa, Pana naszego

W. Amen.

Adam i Ewa złamali Boże przykazanie. Popełnili grzech, który nazywamy pierworodnym. Nie posłuchali Pana Boga, lecz podszeptu kusiciela - szatana. Czytamy o tym wydarzeniu na pierwszych stronach Pisma Świętego (Rdz 3,1-24). Pan Bóg z miłości stworzył cały wszechświat, wszystkich ludzi i nie pozostawił ich w cieniu grzechu i śmierci. Obiecał zesłać Zbawiciela, potomka niewiasty, który zmiażdży głowę szatana i zgładzi winę grzechu pierworodnego. Poprzez proroków Pan Bóg przypominał o przyjściu na ziemię Odkupiciela. Prorok Izajasz zapowiada: „Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel” (Iż 7,14), to znaczy Bóg z nami.

P. Spełnienie proroctwa w następujący sposób opisuje św. Łukasz Ewangelista. Z uwagą posłuchajmy o tym wydarzeniu ewangelicznym.

(Łk 1,26-38)

W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, ». Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca». Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?» Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego». Na to rzekła Maryja: «Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!» Wtedy odszedł od Niej anioł.

Oto Słowo Pańskie

W. Chwała Tobie Chryste

Dzisiaj tak samo jak w czasie poprzednich katechez adwentowych po dłuższej chwili modlitewnej ciszy podzielimy się Słowem Bożym.

Każdy z uczestników spotkania mówi, które słowa z przeczytanej Ewangelii stały mu się dzisiaj szczególnie jasne i bliskie, które poruszyły go wewnętrznie. Zwracamy głównie uwagę na pokorną postawę Maryi, na przyjęcie przez Nią woli Bożej. Maryja jako „służebnica Pańska” jest przeciwieństwem Ewy. Ewa łamie Boże przykazanie i traci dar dziecięctwa. Maryja natomiast pokornie zgadza się z Bożą wolą i ją wypełnia, jest „pełna łaski”.

Powołaniem każdego człowieka jest pełnienie woli Boże zawartej w przykazaniach (powtórzmy teraz dziesięć przykazań Bożych). Największym przykazaniem danym nam przez Chrystusa jest przykazanie miłości. Jezus z miłości do nas przyszedł na ziemię i z miłości umarł za nas na krzyżu. Mówił do Nikodema: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna Swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy nie zginął, lecz miał życie wieczne”. (J 3,16), oraz do Apostołów: „Nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół”. Znakiem, że kochamy Pana Boga, jest zachowanie przykazań: „Jeśli mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Kto zna moje przykazania i zachowuje je, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie” (J 14,13-21).

Pomyślmy teraz i powiedzmy, w czym przejawia się konkretnie każdego dnia nasza miłość do Pana Boża? W jaki sposób okażemy w najbliższych dniach miłość naszym bliźnim? W jaki sposób sprawimy radość innym?

Napiszemy dzisiaj na małym kartoniku słowo MIŁOŚĆ i umieścimy je przy czwartej świecy w wieńcu adwentowym. Czy znamy na pamięć przykazania miłości? Powtórzmy je obecnie:

Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem, całą swoją mocą, a bliźniego swego jak siebie samego.

To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem (J 15,12).

Zapamiętajmy słowa Jezusa” Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40).

Katechezę możemy zakończyć modlitwą:

P. Błagajmy naszego Pana, Jezusa Chrystusa, który przyjdzie sądzić żywych i umarłych, wołając do Niego:

Przyjdź, Panie Jezu!

W. Przyjdź, Panie Jezu!

P. Chryste, Panie, Ty przyszedłeś, by zbawić grzeszników, broń nas od wszelkich pokus i upadków w grzechy.

W. Przyjdź, Panie Jezu!

P. Wierzymy, że przyjdziesz w chwale, aby świat osądzić z miłości, okaż nam swoje miłosierdzia.

W. Przyjdź, Panie Jezu!

P. Daj, abyśmy dzięki pomocy Ducha Świętego zachowali nakazy Twoich przykazań, i w miłości mogli oczekiwać na Twoje przyjście.

W. Przyjdź, Panie Jezu!

P. Ty chcesz, by Kościół głosił nam radość Twojego przyjścia, spraw, abyśmy Cię przyjęli z gorliwym oddaniem.

W. Przyjdź, Panie Jezu!

Ojcze nas…

Spotkanie zakończmy radosnym śpiewem, np. poniżej zamieszczonym, lub podobnym.

Bóg tak umiłował świat, Że Syna swego Jednorodzonego dał, Aby każdy kto w Niego wierzy, nie zginął, ale życie wieczne miał. O… Jezus, Jezus, Jezus.

III Niedziela Adwentu - RADOŚĆ

Zapalamy na wieńcu trzy świece.

Rozpoczynamy pieśnią: Archanioł Boży Gabriel…

P. Módlmy się. (chwila ciszy)

P. Boże, Ty widzisz, z jaką wiarą oczekujemy świąt Narodzenia Pańskiego, spraw, abyśmy przygotowali nasze serca i z radością mogli obchodzić wielką tajemnicę naszego zbawienia. Przez Chrystusa, Pana naszego.

W. Amen.

Trzecią niedzielę Adwentu Kościół obchodzi pod znakiem radości.. Zamiast szat liturgicznych koloru fioletowego można używać szat koloru różowego. W wieńcu adwentowym zapalamy również świecę tego samego koloru. Dlatego tematem trzeciej katechezy adwentowej jest radość chrześcijańska. Możemy więc wypisać na małych kartkach słowo RADOŚĆ i umieścić ten napis obok trzeciej świecy.

Przeciwieństwem radości jest smutek. Otwórzmy pierwsze strony Pisma św. i odpowiedzmy na pytanie: Co jest przyczyną smutku człowieka? Przeczytajmy tekst Rdz 4,67 (Pan zapytał Kaina: «Dlaczego jesteś smutny i dlaczego twarz twoja jest ponura? Przecież gdybyś postępował dobrze, miałbyś twarz pogodną; jeżeli zaś nie będziesz dobrze postępował, grzech leży u wrót i czyha na ciebie, a przecież ty masz nad nim panować».) Otóż tym, co powoduje smutek jest grzech, czyn niezgodny z Bożym przykazaniem. Smutne są również konsekwencje grzechu, o których także mówią pierwsze wersety Słowa Bożego. Przeczytajmy Rdz 3,14-19 (Wtedy Pan Bóg rzekł do węża: «Ponieważ to uczyniłeś, bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i polnych; na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni twego istnienia. Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę». Do niewiasty powiedział: «Obarczę cię niezmiernie wielkim trudem twej brzemienności, w bólu będziesz rodziła dzieci, ku twemu mężowi będziesz kierowała swe pragnienia, on zaś będzie panował nad tobą». Do mężczyzny zaś [Bóg] rzekł: «Ponieważ posłuchałeś swej żony i zjadłeś z drzewa, co do którego dałem ci rozkaz w słowach: Nie będziesz z niego jeść -
przeklęta niech będzie ziemia z twego powodu: w trudzie będziesz zdobywał od niej pożywienie dla siebie po wszystkie dni twego życia. Cierń i oset będzie ci ona rodziła, a przecież pokarmem twym są płody roli. W pocie więc oblicza twego będziesz musiał zdobywać pożywienie, póki nie wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz!»). Przyczyną smutku i lęku jest zerwanie więzi z Bogiem poprzez grzech, dobrowolne złamanie Bożego prawa. Przyczyną natomiast radości jest pojednanie z Bogiem, przebaczenie grzechów, przyjaźń i jedność z Bogiem.

Źródłem radości jest fakt wypełnienia obietnic Bożych i proroctw Starego Testamentu w osobie Jezusa. (por. Mt 2,10; 25,21; 28,8; Mk 4,16; Łk 8,13). Uczucie radości towarzyszy nawróceniu: powiadam wam, radość powstaje u aniołów Bożych z jednego grzesznika, który się nawraca (Łk 15,10) - mówi Jezus, kończąc przypowieść o zagubionej drachmie, a na końcu przypowieści o synu marnotrawnym Jezus stwierdza: trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się (Łk 15,32).

Uczucie radości budzi więc dar odzyskania życia wiecznego: był umarły, a znów ożył, a także dar życia doczesnego: Kobieta, gdy rodzi, doznaje smutku, bo przyszła jej godzina. Gdy jednak urodzi dziecię, już nie pamięta o bólu z powodu radości, że się człowiek narodził na świat. (J 16,21). Źródłem naszej radości jest bliskość Pana, przeżywanie obecności Chrystusa Zmartwychwstałego: Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana.

Życie chrześcijan ma być przepełnione radością: To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna. (J 15,11) i jedynym dawcą pełni radości jest Chrystus: Także i wy teraz doznajecie smutku. Znowu jednak was zobaczę, i rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać. (…) Do tej pory o nic nie prosiliście w imię moje: Proście, a otrzymacie, aby radość wasza była pełna. (J 16,22.24).

P. Posłuchajmy teraz czytania z Listu św. Pawła do Filipian.

(Flp 4,4-7)

Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się! Niech będzie znana wszystkim ludziom wasza wyrozumiała łagodność: Pan jest blisko! O nic się już zbytnio nie troskajcie, ale w każdej sprawie wasze prośby przedstawiajcie Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem! A pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł, będzie strzegł waszych serc i myśli w Chrystusie Jezusie.

Oto Słowo Boże

W. Bogu niech będą dzięki.

albo:

P. Posłuchajmy teraz czytania z Pierwszego Listu św. Pawła Apostoła do Tesaloniczan, w którym Apostoł poucza nas, w jaki sposób mamy przygotować się na przyjście Pana, abyśmy stali się uczestnikami wiecznej radości.

(1 Tes 5,16-24)

Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie! W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was. Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie! Wszystko badajcie, a co szlachetne - zachowujcie! Unikajcie wszystkiego, co ma choćby pozór zła. Sam Bóg pokoju niech was całkowicie uświęca, aby nienaruszony duch wasz, dusza i ciało bez zarzutu zachowały się na przyjście Pana naszego Jezusa Chrystusa. Wierny jest Ten, który was wzywa: On też tego dokona.

Oto Słowo Boże

W. Bogu niech będą dzięki.

Po chwili modlitewnego milczenia, niech każdy powie, które słowa szczególnie do niego przemówiły, stały się wezwaniem. Które słowa pobudziły do pracy nad sobą? Odpowiedzią na przyjęte Boże Słowo niech będzie wspólna modlitwa.

P. Jezu, Synu Boga Najwyższego, Ciebie anioł Gabriel zwiastował Dziewicy Maryi, przybądź i króluj na wieki nad swoim ludem

W. Przybądź, o Panie, i pozostań z nami!

P. Nasz Zbawicielu, niedaleko jesteś od każdego człowieka, rychło okaż się wszystkim, którzy Cię szukają.

W. Przybądź, o Panie, i pozostań z nami!

P. Ojcze ubogich i pocieszycielu strapionych, wybaw tych, którzy są w niewoli i obdarz smutnych radością.

W. Przybądź, o Panie, i pozostań z nami!

P. Ty nie chcesz śmierci, lecz miłujesz życie, wybaw nas i wszystkich zmarłych od śmierci wiecznej.

W. Przybądź, o Panie, i pozostań z nami!

Tutaj możemy włączyć własne intencje.

Ojcze nasz….

Aby sprawić radość naszym bliskim, krewnym i znajomym, a szczególnie osobom chorym, samotnym i cierpiącym z różnych powodów, dzisiaj możemy przygotować życzenia świąteczne i pomyśleć o drobnych upominkach. Zróbmy wszystko, aby przez nas do innych dotarła miłość Jezusa.

Wypiszmy sobie (i nauczmy się na pamięć) jeden z cytatów Pisma św. mówiących o radości, który stał się dzisiaj dla nas szczególnie ważnym wezwaniem. Nie możemy zapomnieć nigdy o tym, że : „Królestwo Boże, to… pokój i radość Duchu Świętym” (Rz 14,17). Zaśpiewajmy również pieśń, wyrażającą radość chrześcijańską.

II Niedziela Adwentu - POKÓJ

Rozpoczynamy pieśnią: Głos wdzięczny z nieba wychodzi…

Po tej pieśni przewodniczący rozpoczyna spotkanie modlitwą:

P. Wszechmogący Boże, Ty nam nakazujesz przygotować drogę Chrystusowi Panu, spraw łaskawie, abyśmy bez znużenia oczekiwali niebieskiego Lekarza, Jezusa Chrystusa. Który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, przez wszystkie wieki wieków.

W. Amen.

P. Prorocy, zapowiadając przyjście na ziemię Chrystusa, zapowiadali, że zapanuje pokój mesjański. Posłuchajmy słów, w których pokój ten zapowiada prorok Izajasz.

(Iz 2,3-5)

«Chodźcie, wstąpmy na Górę Pańską, do świątyni Boga Jakubowego! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami. Bo Prawo wyjdzie z Syjonu i słowo Pańskie - z Jeruzalem». On będzie rozjemcą pomiędzy ludami i wyda wyroki dla licznych narodów. Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny. Chodźcie, domu Jakuba, postępujmy w światłości Pańskiej!”

Oto Słowo Boże

W. Bogu niech będą dzięki.

Dzisiaj, przy drugiej płonącej świecy umieścimy napis: POKÓJ. Zastanówmy się, co każdemu z nas mówi Pan Bóg w przeczytanym Słowie? Kiedy staniemy się uczestnikami mesjańskiego pokoju?

Na istotę pokoju składa się nie tylko brak wojen, lecz wewnętrzne wyciszenia, którego sprawcą jest tylko Bóg. Jezus Chrystus, prawdziwy Mesjasz, Książę Pokoju (por. Iż 9,5; Łk 2,14; 19.42; Ef 2,17), który umierając na krzyżu za grzechy ludzi, pojednał świat z Bogiem i jest jedynym dawcą prawdziwego pokoju. Uczestnikami tego pokoju stajemy się wówczas, gdy czynimy pokutę, do której wzywają nas teksty biblijne niedzieli adwentowych.

P. Przeczytajmy z uwagą tekst Ewangelii według św. Marka, który zawiera wezwanie do nawrócenia. Bez nawrócenia nie będziemy mogli spotkać Jezusa, który jest jedynym dawcą pokoju.

(Mk 1.1-8)

Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym. Jak jest napisane u proroka Izajasza: Oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, Dla Niego prostujcie ścieżki! Wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów. Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając [przy tym] swe grzechy. Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym. I tak głosił: «Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby się schylić i rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym».

Oto Słowo Pańskie

W. Chwała Tobie Chryste.

Zastanówmy się, co każdemu z nas mówi Pan Bóg w przeczytanej Ewangelii? W jaki sposób dokona się nasze nawrócenie jako wewnętrzna przemiana? Może to być np. porzucenie grzesznego nałogu, udział w rekolekcjach, spowiedź św., codzienna modlitwa, częstsze czytanie Pisma św., pełny udział we Mszy św., udział w roratach. Spotkanie adwentowe kończymy modlitwą spontaniczną, lub możemy posłużyć się modlitwą św. Franciszka:

P. Panie, uczyń mnie narzędziem Twego pokoju.
Tam, gdzie nienawiść – pozwól mi siać miłość,
gdzie krzywda – przebaczenie,
gdzie zwątpienie – wiarę,
gdzie rozpacz – nadzieję,
gdzie mrok – światło,
tam gdzie smutek – radość.

Spraw, Panie, abym nie tyle szukał pociechy,
ile pociechę dawał;
nie tyle szukał zrozumienia, co rozumiał
nie tyle był kochany, ile kochał.

Albowiem dając – otrzymujemy,
przebaczając – zyskujemy przebaczenie,
a umierając – rodzimy się do życia wiecznego.

Przez Chrystusa, Pana naszego.

W. Amen.

Na zakończenie można zaśpiewać: Jezus, najwyższe Imię…. lub inną pień adwentową.

I Niedziela Adwentu - NADZIEJA

Rozpoczynamy pieśnią: Oto Pan Bóg przyjdzie…

Po tej antyfonie modlitwa przetykana w/w antyfoną.

1. O miasto święte, Jeruzalem, zstępujące z nieba, mające chwałę Boga - Źródło twego światła podobne do kamienia drogocennego, - Jakby do jaspisu o przejrzystości kryształu. Ant. Oto Pan Bóg przyjdzie…

2. Miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, - Bo chwała Boga je oświetliła, - A jego lampą jest Baranek. Ant. Oto Pan Bóg przyjdzie…

3. I w jego świetle będą chodziły narody, - I wniosą do niego królowie ziemi swój przepych, - I za dnia bramy jego nie będą zamknięte, bo już nie będzie tam nocy. Ant. Oto Pan Bóg przyjdzie…

4. A nie potrzeba im lampy i światło słońca, - Bo Pan Bóg będzie świecił nad nimi, - I będą królować na wieki wieków. Ant. Oto Pan Bóg przyjdzie…

5. A Duch i Oblubienica mówią: „Przyjdź!” - A kto słyszy niech powie: „Przyjdź!” - Przyjdź, Panie Jezus. Amen. Ant. Oto Pan Bóg przyjdzie…

Wszechmogący Boże, spraw, abyśmy przez dobre uczynki przygotowali się na spotkanie przychodzącego Chrystusa, a w dniu sądu, zaliczeni do Jego wybranych, mogli posiąść królestwo niebieskie. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

P. Przeczytamy urywek Ewangelii według św. Marka. W słowach tych Pan Jezus wzywa nas, abyśmy oczekiwali Jego powtórnego przyjścia. Wsłuchajmy się w słowa Jezusa, abyśmy wiedzieli, jak ma wyglądać nasze oczekiwanie.

Jezus powiedział do swoich uczniów: Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie. Bo rzecz ma się podobnie jak z człowiekiem, który udał się w podróż. Zostawił swój dom, powierzył swoim sługom staranie o wszystko, każdemu wyznaczył zajęcie, a odźwiernemu przykazał, żeby czuwał. Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpiących. Lecz co wam mówię, mówię wszystkim: Czuwajcie!».

Oto słowo Pańskie

W: Chwała Tobie Chryste

Odpowiadamy teraz na pytanie: Kogo Jezus w tej przypowieści nazywa „Panem domu”, a kogo sługami, z których „Każdemu wyznaczył zajęcie”?

Czy rzeczywiście mamy tę świadomość i jesteśmy o tym mocno przekonani, że wszyscy jesteśmy sługami Jezusa?

W niektórych sektach wyznaczane są daty powtórnego przyjścia Chrystusa. Czy według słów Jezusa możemy wiedzieć, kiedy On przyjdzie? W jakich słowach to wyraził?

Porównajmy następnie inne wypowiedzi Pisma Św.: Mt 24,42; Mt 24,43nn; Mt 25,1-13; Łk 21,24nn. Słowami, które w wypowiedziach Jezusa najczęściej się powtarzają, są: Czuwajcie, uważajcie, bądźcie gotowi. Zachęty do czujności stanowią główne polecenie zostawione nam przez Jezusa, który objawił nam prawdy o rzeczach ostatecznych i o powtórnym swoim przyjściu (Mk 13,33-37).

To Jezusowe wezwanie do czujności często pojawia w listach pisanych do pierwszych chrześcijan św. Paweł Apostoł. Na przykład w Liście do Tesaloniczan (5,5n) pisze: Nie śpijmy przeto jak inni, ale czuwajmy i bądźmy trzeźwi”. Chrześcijanin, ponieważ nawrócił się do Boga i stał się „dzieckiem światłości”, powinien czuwać, stronić od ciemności będących symbolem zła, aby nie zaskoczyła go paruzja, tzn. powtórne przyjcie Jezusa w „chwale i majestacie”. Dlatego „bądźmy trzeźwi, odziani w pancerz wiary i miłości oraz hełm nadziei i zbawienia (1Tes 5,8) - pisze dalej św. Paweł również do nas.

Sens oczekiwaniu nadaje nadzieja. Bez niej nie jest możliwe wytrwałe i radosne oczekiwanie. Dlatego jako wierzący w Chrystusa, których łączy wzajemna, braterska miłość, mamy mocną nadzieję, że Jezus wypełni wszystkie swoje obietnice i wszystko, co zapowiedział. A przede wszystkim to, że umocni nas w wierze, że przebaczy nam grzechy i pojedna nas z Ojcem, obdarzy nas życiem wiecznym, przyjmujących Jego Ciało i Krew wskrzesi do życia i obdarzy chwałą, da nam udział w Jego zmartwychwstaniu, a gdy powtórnie przyjdzie w chwale, powie nam: „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego i weźcie w posiadanie Królestwo przygotowane dla was od założenia świata” (Mt 25,34).

Widzimy więc, że chrześcijanin to nie tylko człowiek wiary, ale także nadziei. Św. Piotr mówi, że przez zmartwychwstanie Jezusa zostaliśmy zrodzeni „do żywej nadziei” (1P 1,3), a św. Paweł zapewnia nas, że „nadzieja zawieść nie może” (Rz 5,5).

Jeśli w rodzinie są dzieci szkolne, wówczas piszą na małych kartkach słowo „NADZIEJA” i umieszczają jes przy pierwszej płonącej świecy. Następie wspólnie należy porozmawiać, w jaki sposób, mając w sercu nadzieję, przeżyjemy owocnie Adwent? Co zrobimy, abyśmy dobrze mogli przygotować się na spotkanie Jezus i na święta Bożego Narodzenia.

Kończymy wspólną modlitwą.

P. Oczekując naszego osobistego spotkania z Jezusem, zwróćmy się z serdeczną prośbą do wszechmogącego Boga i powtarzajmy: Przybądź, o Panie, i pozostań z nami!