Propozycja Wieczornic adwentowych:
Na modlitwę i katechezę przygotujmy stół i wieńcem adwentowym, figurkę lub obrazek Niepokalanej i Biblię. Katechezie przewodniczy ojciec lub matka. Spotkanie niech odbędzie się w atmosferze radości i świętowania
IV Niedziela Adwentu - MIŁOŚĆ
W ostatnią niedzielę Adwentu zapalamy wszystkie świece na wieńcu adwentowym. Pan jest blisko, z miłością modlitwą wyjdźmy Mu na spotkanie. Niedziela dzisiejsza w liturgii Kościoła ma charakter wyjątkowo maryjny. Obok wieńca możemy umieścić figurkę lub wizerunek Niepokalanej. Spotkanie rozpoczynamy od śpiewu
Rozpoczynamy pieśnią: Archanioł Boży Gabriel…
Katechezę rozpoczynamy modlitwą improwizowaną lub też możemy posłużyć się niniejszym tekstem modlitwy adwentowej.
P. Módlmy się. (chwila ciszy)
P. Boże, przez narodzenie Twojego Syna z Najświętszej Dziewicy Maryi zajaśniała przed całym światem Twoja potęga, spraw, abyśmy zachowali nienaruszoną wiarę w tajemnicę Wcielenia i sławili ją z pełnym miłości oddaniem. Przez Chrystusa, Pana naszego
W. Amen.
Adam i Ewa złamali Boże przykazanie. Popełnili grzech, który nazywamy pierworodnym. Nie posłuchali Pana Boga, lecz podszeptu kusiciela - szatana. Czytamy o tym wydarzeniu na pierwszych stronach Pisma Świętego (Rdz 3,1-24). Pan Bóg z miłości stworzył cały wszechświat, wszystkich ludzi i nie pozostawił ich w cieniu grzechu i śmierci. Obiecał zesłać Zbawiciela, potomka niewiasty, który zmiażdży głowę szatana i zgładzi winę grzechu pierworodnego. Poprzez proroków Pan Bóg przypominał o przyjściu na ziemię Odkupiciela. Prorok Izajasz zapowiada: „Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel” (Iż 7,14), to znaczy Bóg z nami.
P. Spełnienie proroctwa w następujący sposób opisuje św. Łukasz Ewangelista. Z uwagą posłuchajmy o tym wydarzeniu ewangelicznym.
(Łk 1,26-38)
W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, ». Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca». Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?» Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego». Na to rzekła Maryja: «Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!» Wtedy odszedł od Niej anioł.
Oto Słowo Pańskie
W. Chwała Tobie Chryste
Dzisiaj tak samo jak w czasie poprzednich katechez adwentowych po dłuższej chwili modlitewnej ciszy podzielimy się Słowem Bożym.
Każdy z uczestników spotkania mówi, które słowa z przeczytanej Ewangelii stały mu się dzisiaj szczególnie jasne i bliskie, które poruszyły go wewnętrznie. Zwracamy głównie uwagę na pokorną postawę Maryi, na przyjęcie przez Nią woli Bożej. Maryja jako „służebnica Pańska” jest przeciwieństwem Ewy. Ewa łamie Boże przykazanie i traci dar dziecięctwa. Maryja natomiast pokornie zgadza się z Bożą wolą i ją wypełnia, jest „pełna łaski”.
Powołaniem każdego człowieka jest pełnienie woli Boże zawartej w przykazaniach (powtórzmy teraz dziesięć przykazań Bożych). Największym przykazaniem danym nam przez Chrystusa jest przykazanie miłości. Jezus z miłości do nas przyszedł na ziemię i z miłości umarł za nas na krzyżu. Mówił do Nikodema: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna Swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy nie zginął, lecz miał życie wieczne”. (J 3,16), oraz do Apostołów: „Nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół”. Znakiem, że kochamy Pana Boga, jest zachowanie przykazań: „Jeśli mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Kto zna moje przykazania i zachowuje je, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie” (J 14,13-21).
Pomyślmy teraz i powiedzmy, w czym przejawia się konkretnie każdego dnia nasza miłość do Pana Boża? W jaki sposób okażemy w najbliższych dniach miłość naszym bliźnim? W jaki sposób sprawimy radość innym?
Napiszemy dzisiaj na małym kartoniku słowo MIŁOŚĆ i umieścimy je przy czwartej świecy w wieńcu adwentowym. Czy znamy na pamięć przykazania miłości? Powtórzmy je obecnie:
Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem, całą swoją mocą, a bliźniego swego jak siebie samego.
To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem (J 15,12).
Zapamiętajmy słowa Jezusa” Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40).
Katechezę możemy zakończyć modlitwą:
P. Błagajmy naszego Pana, Jezusa Chrystusa, który przyjdzie sądzić żywych i umarłych, wołając do Niego:
Przyjdź, Panie Jezu!
W. Przyjdź, Panie Jezu!
P. Chryste, Panie, Ty przyszedłeś, by zbawić grzeszników, broń nas od wszelkich pokus i upadków w grzechy.
W. Przyjdź, Panie Jezu!
P. Wierzymy, że przyjdziesz w chwale, aby świat osądzić z miłości, okaż nam swoje miłosierdzia.
W. Przyjdź, Panie Jezu!
P. Daj, abyśmy dzięki pomocy Ducha Świętego zachowali nakazy Twoich przykazań, i w miłości mogli oczekiwać na Twoje przyjście.
W. Przyjdź, Panie Jezu!
P. Ty chcesz, by Kościół głosił nam radość Twojego przyjścia, spraw, abyśmy Cię przyjęli z gorliwym oddaniem.
W. Przyjdź, Panie Jezu!
Ojcze nas…
Spotkanie zakończmy radosnym śpiewem, np. poniżej zamieszczonym, lub podobnym.
Bóg tak umiłował świat, Że Syna swego Jednorodzonego dał, Aby każdy kto w Niego wierzy, nie zginął, ale życie wieczne miał. O… Jezus, Jezus, Jezus.